Fotograaf:
PyroCore
Auteur:
Stefan Van Caillie, Corporate Consultant bij Group Casier, s.van.caillie@casier.be
Mechanische recyclage heeft nog altijd tot 5 tot 25 procent recycling rejects die vandaag gestort of verbrand worden. Pyrolyse biedt hiervoor een oplossing. “Thermische verhitting zonder toevoeging van zuurstof laat toe om bepaalde afvalstromen verder te valoriseren door grondstoffen te recupereren. De daarbij vrijgekomen energie vormt een alternatief voor energie opgewekt met CO2-vervuilende brandstoffen”, benadrukt Alexander Van Heuverswyn, commercieel directeur bij PyroCore.
PyroCore heeft zelf geen plant, maar verkoopt pyrolyse‘systemen’. Alexander Van Heuverswyn: “Wij zorgen voor een decentrale oplossing op de site van onze klanten waar we hun afvalstromen – recycling rejects – omzetten van een (afvoer)kost naar een inkomen. Dankzij onze installaties kunnen onze klanten het recyclageproces verder doorduwen dan wat tot nu toe mogelijk was. Tijdens de thermische verhitting met een temperatuur tussen 600 en 900 °C, afhankelijk van het type afvalstroom, ontstaat een chemische reactie. Hierbij komt er enerzijds een ‘char’ vrij waarin eventueel grondstoffen zitten die verder gevaloriseerd kunnen worden en anderzijds energie.”
Alexander Van Heuverswyn: “Inderdaad. Een voorbeeld: het water dat gebruikt wordt om petflessen te wassen, kan verwarmd worden door energie die vrijkomt bij het pyrolyseproces. Zo vermijd je dat je daarvoor een andere – fossiele – energiebron moet inzetten en vermijd je CO2-emissies. Tijdens die thermische verhitting, die zichzelf instandhoudt zolang er een afvalstroom wordt toegevoerd, ontstaan ook ‘char’ of ‘kolen’. Dikwijls bevatten deze nog grondstoffen die verder gevaloriseerd kunnen worden. Zo kunnen we bijvoorbeeld aluminium recupereren uit meerlagige kunststoffen of glasvezel uit windturbinewieken. We kunnen deze kolen ook vastleggen – sekwestreren – in een ander materiaal met een lange levensduur, bijvoorbeeld bouwmaterialen, dat is wat men vandaag CCUS (Carbon Capture & Utilisation Storage) noemt. Deze char die gesekwestreerd zijn in die bouwmaterialen kan je online verhandelen, via gespecialiseerde platformen, aan bedrijven die volledig koolfstofneutraal willen worden of zijn en ook willen compenseren wat zij vroeger vervuilden. Naast die sekwestratie kan de char ook gebruikt worden om bijvoorbeeld water te zuiveren of actieve koolstof aan te maken of als nutriëntenvanger in de bodem.”
“Wij verwerken momenteel vooral plasticafval, medisch afval, biomassa en Glass Reinforced Polyester (GRP), het materiaal waaruit windturbinewieken worden gemaakt. Aan het einde van een subsidieperiode worden veel oude windturbines afgebroken. Voor de recyclagesector is het een echte uitdaging om die verwerkt te krijgen. Daarvoor hebben wij een oplossing uitgewerkt. Bij GRP laten we de pyrolysetemperatuur niet te hoog oplopen (flexibele temperatuurregeling is een van de voordelen van deze technologie) zodat we de glasvezels nog kunnen recupereren uit de kolen. Die vezels kunnen gebruikt worden om buizen of meubels te maken, beton te versterken, etc. De energie die bij deze pyrolyse vrijkomt, is mooi meegenomen, maar is niet ons uiteindelijke businessmodel. We groeien meer en meer naar een wereld waar grondstoffen niet meer vernietigd zullen worden om energie op te wekken, maar naar een wereld waar men grondstoffen recupereert en de energie die vrijkomt tijdens dat proces gebruikt als substitutie voor het gebruik van fossiele brandstoffen.”
“We kregen bijvoorbeeld onlangs de vraag van een klant om de aluminiumfolie die aan de achterkant van een strip medicatie zit, verder te valoriseren. Mechanisch is dat een moeilijk haalbaar proces, maar met pyrolyse kunnen we er wel een oplossing voor bieden. Op die manier is de cirkel nagenoeg gesloten. In de toekomst zullen we onze systemen verder optimaliseren voor andere afvalstromen, maar onze focus vandaag ligt op het plasticafval, medisch afval, biomassa en de GRP. Deze focus is cruciaal daar vele anderen in de pyrolysewereld beweren dat ze alles kunnen en uiteindelijk, ten nadele van het pyrolyse-imago, blijkt dat het niet zo is. Onze klanten kunnen staven dat onze technologie het perfect doet op bovenvermelde afvalstromen en we willen dat zo houden, vandaar dat we niet te exotisch gaan wat betreft het type afvalstromen. Toch testen we maandelijks nieuwe mogelijke afvalstromen, zoals recentelijk tapijtresten, sliboverschot van industrieel afvalwater, waarbij telkens gekeken wordt wat de klant opnieuw kan gebruiken/recycleren in zijn productieproces of kan verkopen.”
“De klant heeft initieel voornamelijk een behoefte om zijn afvalverwerkingskosten te reduceren. Wanneer we hem uitleggen dat de voorgestelde oplossing, naast de reductie van de afvalverwerkingskosten, zijn bedrijf ook verder zal helpen met zijn circulaire en CSR-imago, is het meestal een winner! Bedrijven zijn zich meer en meer bewust van het belang van de circulariteit.”
“Door een overname behoort PyroCore sinds eind 2018 tot een Belgisch fonds, 3T Finance, dat door ondernemers beheerd wordt. PyroCore is een Belgische vennootschap gevestigd in Brussel met een dochtermaatschappij in Bristol. Daar zitten voornamelijk de productie en engineering. De commerciële acties worden geleid vanuit Brussel. We hebben daarnaast ook een salesteam in het VK en in Franssprekend Europa.”
“Het herwaarderen van afval. Wat vandaag afval is, mag morgen geen afval meer zijn.”
“Binnen de recyclagesector is mechanische recyclage nog altijd de hoofdactiviteit. Ik zie persoonlijk veel potentieel in chemische recyclage, zoals pyrolyse. Een voorbeeld is Renasci in Oostende. Daar wordt gemengd afval – plastics, metalen en biomassa – automatisch meerdere keren geselecteerd en gesorteerd. Na het sorteren wordt plasticafval eerst mechanisch verwerkt; in een tweede stap wordt eventueel resterend materiaal chemisch gerecycleerd tot circulaire pyrolyse-olie en lichtere productfracties. Dat is het moment waarop wij op het toneel komen: wij bieden een oplossing om de recycling rejects te valoriseren en sluiten zo de keten. Dat soort herwaardering is echt noodzakelijk als we binnen de circulariteit willen groeien en het beter willen doen dan hoe we er vandaag mee bezig zijn.”
“Wel, hoe meer omzet wij draaien, hoe meer de circulaire evolutie zich aan het voortzetten is, daar we oplossingen aanbieden die circulariteit in de hand werken. Dat begint met kleine gedragsveranderingen, zoals de verschuiving van een vloot dieselauto's, voornamelijk bedoeld voor de rit naar het werk, naar een nieuwe mobiliteit waarbij de auto niet langer centraal staat, in combinatie met de ontwikkeling van thuiswerken. Als we het dan toch over auto's hebben, zullen het minstens hybrides zijn, met gerecyclede plastic zetels, enz. Ten slotte komen we tot een globale reflectie over circulariteit, de koolstofvoetafdruk op alle niveaus van de onderneming bij de verwezenlijking van haar corebusiness. Onze klanten zijn echt voorlopers die de cirkel willen sluiten. Vaak zijn het kleinere bedrijven die eerst de stap zetten: zij beschikken over meer wendbaarheid en flexibiliteit om zo’n beslissing te implementeren binnen het bedrijf en willen zich via dat circulaire gedachtegoed willen onderscheiden van hun concullega’s.”
“Ik probeer vooral aan mijn kinderen mee te geven dat de grondstoffen die we op vandaag hebben niet oneindig zijn. Iedereen implementeert dat in zijn privéleven op zijn eigen manier. Ik koop bijvoorbeeld niet snel tweedehandskleren, maar breng wel vaak oude meubels naar de kringloopwinkel i.p.v. naar het containerpark. Een valkuil van de circulaire economie en meer specifiek van hergebruik, is dat we moeten oppassen dat we er andere economieën niet mee in het gedrang brengen, daar we in een globale economie leven. Ik moest / mocht een tijdje geleden naar Kenia. Ik hoorde daar dat inwoners soms liever Europese tweedehandsschoenen dragen dan Afrikaanse nieuwe schoenen. Dat is in het nadeel van lokale Afrikaanse producenten en handelaars. We beseffen soms niet goed wat de impact van ons lokaal gedrag is op wereldvlak. Ook hierover moet nagedacht worden ...”
“Ik vind de circulaire economie eigenlijk wel een sexy verhaal, maar de uiteindelijke katalysator voor meer circulariteit is volgens mij de overheid: zij stellen de normen (in samenspraak natuurlijk). Bijvoorbeeld door het sluiten van de stortplaatsen, het verstrengen van de emissieregels, door niet-hergebruik financieel af te straffen, zullen bedrijven zich (al dan niet met tegenzin) moeten aanpassen. Dat kost natuurlijk een pak geld voor de bedrijven, maar we kunnen niet verder leven met dezelfde verspillingszucht. De jonge generaties hebben dat door, zij kopen en denken al circulair.
Een autostoelfabrikant wil bijvoorbeeld een pyrolysesysteem bij ons kopen. De testen om bepaalde grondstoffen te recupereren uit die autostoel waren succesvol. Maar finaal komen die autostoelen niet naar hem terug. Op termijn zal er een mechanisme komen dat de producenten verplicht om zelf hun producten te recupereren. Natuurlijk kennen we al het Recupel-mechanisme. Denk maar terug aan de tijd dat je een afgedankte frigo op de afvalberg zag, wel, vandaag worden die verzameld en deels gerecycleerd. Recupel is daarvoor een revolutie geweest! In de toekomst zie ik dat voor meer producten gebeuren met een rechtstreekse betrekking van de producenten.
Wat het grote publiek betreft, denk ik dat het circulair denken pas zal beginnen na positieve maatregelen die maken dat ze het voelen in hun portemonnee, bijvoorbeeld door op bepaalde verpakkingen statiegeld te heffen.”
Meer lezen over PyroCore
